Er zijn mensen, ook in de kerk, die nauwelijks belangstelling hebben voor het verleden. Wat geweest is, is geweest, we leven nu en we moeten vooral oog hebben voor de toekomst. Dat is een tamelijk bekrompen visie, want als je dat doet zul je slecht toegerust de toekomst ingaan. Wij leven immers bij de gratie van het verleden en de vaste grond onder onze voeten zijn de schouders van onze voorouders. En dat geldt zeker voor de Kerk, die haar geloof in het verleden ontvangen heeft, voor wie nu 2000 jaar geleden de openbaring van God zich voltooide in Christus. Vanuit die openbaring die toen op dat historische moment zich in Christus voltrok zijn de apostelen uitgetrokken om te vertellen wat er met Jezus gebeurd was en wat dat voor de mensen betekende in hun dagelijks leven en voor hun toekomst. Ze zijn uitgegaan met die opdracht van de Heer zelf: gaat en onderwijst alle volken en maakt hen tot mijn leerlingen en leert hen onderhouden alles wat Ik u bevolen heb. En na hen hebben dat steeds weer mensen gedaan. Ze zijn in Godsnaam vreugdeboden van het heil in Christus geweest. Telkens keken ze terug naar wat Christus gedaan en gezegd had en niet alleen naar Hem, maar ook naar de apostelen, hoe die het verteld en beleefd hadden om het zo nauwgezet mogelijk te kunnen doorgeven aan de mensen van hun tijd. Natuurlijk veranderden de omstandigheden en niet alle volken hadden dezelfde culturen. Het evangelie moest aan tijd en omstandigheden worden aangepast, maar het moest ook hetzelfde evangelie blijven: immers Christus is dezelfde, gisteren vandaag en in eeuwigheid. Om Christus vandaag te verstaan moest men telkens omkijken Naar Christus zelf, maar ook naar hen, die Hem in het verleden op uitmuntende wijze verkondigd hadden. Daarom spoort de Hebreeënbrief ons vandaag aan” “gedenkt uw leiders die u het eerst het evangelie verkondigd hebben. Haalt hun leven voor de geest en neemt een voorbeeld aan hun geloof.” En in die geest willen wij vandaag St. Willibrord gedenken, de stichter van de kerk in ons land. Volgens de traditie ook de stichter van de parochie hier in Oss en daarmee onze stadspatroon en sinds ko0rt ook weer de patroon van onze parochie. We kijken om naar 1200 jaar geleden, toen het evangelie vanuit Engeland door 12 bezielde, apostolische mannen werd gebracht van wie St. Willibrord de leider was. En als we dan terugkijken is dat een beetje een gewetensonderzoek: zijn we nog de kerk van Willibrord? Willibrord bracht hier het apostolische geloof en hij toonde zich onverzoenlijk ten opzicht van typisch heidense zaken die zich niet met het christendom lieten verzoenen. Uit de kronieken is bekend, dat hij heidense heiligdommen verwoestte en streng optrad tegen heidense praktijken. Hij stelde er het christendom en kerken voor in de plaats. En een tweede: hij besefte dat een plaatselijke kerk alleen maar kon bestaan in verbondenheid met Rome en daarom vroeg hij aan Paus Sergius in Rome de goedkeuring voor zijn missiewerk en werd bij die gelegenheid tot bisschop gewijd. Juist deze twee dingen brengen heden ten dage verdeeldheid in onze kerk: er zijn allerlei vreemde theorieën in omloop, die eigenlijk allemaal een aanpassing van het christendom aan het heidendom beogen of feitelijk zijn, gepropageerd door mensen die denken, dat ze omwille van de toekomst 2000 jaar kerkgeschiedenis, geschiedenis ook van de heilige Geest kunnen vergeten. De verbondenheid met Rome wordt betwist omdat de paus die theorieën als niet steunend op de gezonde apostolische traditie afwijst. Als wij St. Willibrord gedenken vandaag dan zijn we aan Hem verplicht, aan zijn voorbeeld en zijn geloof, ons niet van de wijs te laten brengen door allerlei vreemde theorieën die volkomen strijdig zijn met zijn geloof en het geloof van onze ouders en voorouders en daarmee met de waarheid die in Christus geopenbaard is: Christus is immers dezelfde, gisteren en vandaag en morgen. En de veilige garantie voor de goddelijke waarheid ligt in de leiding van de bisschoppen in verbondenheid met de paus. Zo kunnen we een Kerk worden, die richting wijst aan een richtingloze wereld, die Gods normen aanreikt aan een wereld die zichzelf tot norm stelt en daarmee afglijdt in decadentie, om Gods heerlijke toekomst voor te houden aan een wereld die steeds meer in zichzelf besloten is. Datzelfde deed indertijd Sint Willibrord. Amen.