De betekenis van het feest van vandaag maakt dat heel duidelijk: staat heel duidelijk verwoord in de prefatie van dit feest: “Hij (Christus) is ons Hoofd, wij vormen zijn lichaam. Waarheen Hij ons is voorgegaan zullen wij eenmaal volgen.” Het doel van de gelovige christen ligt niet op deze aarde, het ligt in de hemel. Ons aardse leven is een pelgrimstocht naar de hemel, tenminste als we de weg van Christus gaan; op de juiste manier leven, in zijn voetspoor; als we voldoende weerstand bieden tegen de wereld, die ons wil afbrengen van ons doel, die zegt: je hebt het hier en nu goed, profiteer ervan.
Tussen echte christenen en de wereld zal altijd een spanning zijn. De wereld en de vorst van deze wereld, zoals Jezus de duivel noemt, proberen de mens van God en van de hemel af te houden. Christenen liggen daarom nooit goed in de markt bij wereldse systemen: het nationaal-socialisme, het communisme had de pest aan echte christenen. Hun kampen zaten er vol mee. Ze gingen niet mee met het goddeloze systeem, met de aan van de dag. Ze bleven trouw aan de normen van het evangelie. We leven nu in een neoliberale maatschappij waarin eigenlijk alles moet kunnen. Alle oude taboes zijn doorbroken. Niets lijkt meer heilig te zijn. Huwelijk en gezin brokkelen af. Kuisheid is een nieuw taboe geworden. Je wordt erop aangekeken als je niet gaat samenwonen. De onaantastbaarheid van het menselijk leven is uit onze samenleving verdwenen. Christenen die op grond van het evangelie vasthouden aan de goddelijke waarden zijn het voorwerp van spot. Een katholiek als Buttiglione kan om het simpele feit dat hij katholiek is, geen euro-commissaris worden Dat is de realiteit. De wereld zweert bij zichzelf en lacht met de hemel. Daarentegen zweert de christen bij de hemel en probeert de normen van de hemel op aarde te realiseren. De mens moet een keus maken tussen de wereld en God en zijn hemel. De keuze voor God is veeleisend: het is de moeilijke weg van het kruis, van de liefde die zichzelf probeert weg te cijferen, die Gods geboden serieus neemt, ook als ze moeilijk zijn of soms zelfs niet helemaal te begrijpen.
In een welvaartsmaatschappij als de onze is de wereld veel aantrekkelijker. Die zegt: je hebt de mogelijkheden om het goed te hebben; zorg er dan voor dat je het goed hebt: een soort materieel welbevinden. Je vrijheid is onbeperkt: baas in eigen buik, baas over eigen leven, baas over je seksualiteit. Alles wordt bepaald door genot en als er niks meer te genieten valt, maken we er maar een eind aan.
Veel mensen kiezen voor deze manier van leven en soms noemen ze zich nog christen. Maar hun leven wordt niet meer door het christendom bepaald. De hemel is niet meer het doel. Het is hoogstens iets wat achteraf mooi meegenomen is, als het bestaat. Maar men heeft er niets voor over om er te komen. Ze gaan gewoon de weg die de wereld hen wijst. Ze hebben opvattingen die “men” heeft, die via de media verkondigd worden. Ze hebben niets te maken met Christus en zijn evangelie. Ze willen ze niet eens kennen. De Kerk is goed voor hun religieuze franje, maar die moet dan liefst we op bestelling leveren wat ze vragen en ze noemen dat dan persoonlijke inbreng. Als de kerk daaraan toegeeft en ze doet dat via sommige priesters, die ook niet tegen de druk opgewassen zijn, dan haalt ze de wereld binnen en holt ze zich van binnenuit uit.
De centrale opdracht van Christus vlak voor zijn Hemelvaart is: gaat uit over heel de wereld en verkondigt het evangelie. Dan kunnen mensen kiezen: wie gelooft en gedoopt is zal gered worden, maar wie niet gelooft zal veroordeeld worden.
De hemel heeft zijn prijs: de prijs van een leven in verbondenheid met Christus, een leven dat niet opgaat in de wereld, een leven dat luistert naar de Kerk en meeleeft met die Kerk. Het leven van de smalle weg, die Christus gebaand heeft. Wij hebben niet het recht en wij zijn niet staat die veilige smalle weg breder te maken. Amen.