Carrière maken, dat is wat telt in de wereld. Je telt mee als je ver schopt. En ver schoppen betekent dan veel geld verdienen, in de aandacht van de media staan. Dan hebben mensen bewondering voor je. Dan ben je een tycoon of een ster ongeacht wie je als mens bent en hoe je gedraagt. De pop- of soapster die ondertussen aan zijn vierde huwelijk bezig is en overal kinderen nagelaten heeft, wordt aanbeden en mensen noemen hun kinderen naar hem of haar. Zo is het nu en zo is het altijd geweest als de mens zijn gevallen natuur volgt en niet gecorrigeerd wordt door het evangelie.
Aan de ene kant: zorgen dat mensen tegen je opzien, de baas spelen, haantje de voorste zijn en aan de andere kant: tegen mensen opzien die het op die terreinen gemaakt hebben of wat ongeveer hetzelfde is er jaloers op zijn: dat is van alle tijden. We zien het vandaag in het evangelie: de leerlingen maken onder elkaar ruzie over het feit wie wel de eerste plaats zal innemen in dat komende rijk van God. Zelfs in de gemeenschap rond Jezus is het gevaar groot dat mensen de eerste willen zijn. Nog niet zo lang geleden heeft de paus gewaarschuwd voor carrièrezucht in de Kerk: geestelijken die hun loopbaan proberen de plannen in curie of bisdom; die spreken en handelen uit berekening: hoe kom ik hoger op de kerkelijke ladder. Dat mag onder jullie niet bestaan, zegt de paus Jezus na.
Immers voor God is de grootste degene die dienaar is. Hij die zijn medemensen dient in nederigheid die waarachtig groot. Dat geldt voor een moeder die zich helemaal geeft ten dienste van haar gezin; dat geldt voor een minister die ten koste van zichzelf meer denkt aan het werkelijke welzijn van het volk dan aan de volgende verkiezingen. Dat geldt voor een directeur van een bedrijf die zijn werk altijd doet met het welzijn van de medewerkers van het bedrijf voor ogen; dat geldt voor een bisschop of priester voor wie het eeuwig heil van mensen belangrijker is dan zijn eigen status of aanzien.
En dan stelt Jezus als voorbeeld het opnemen van een kind. Dat doet hij omdat een kind niemand aan carrière of aanzien kan helpen. Het heeft hulp en verzorging nodig zonder dat het er iets voor terug kan geven. Jezus zegt eigenlijk: kies voor het kind. Zouden we dit woord van Jezus in onze tijd ook niet als een aansporing mogen zien om in huwelijk en gezin niet het werk, niet de luxe maar het kind centraal te stellen. De grotere financiële mogelijkheden op te offeren voor moeilijke en intensieve taak van het opvoeden van kinderen tot gewetensvolle en karaktervaste mensen. Dat je zo Jezus en uiteindelijk God zelf in je midden opneemt. Ik weet: ook dit staat haaks op wat vanuit de individualistische maatschappij gepropageerd wordt en het kost enige moed en offerbereidheid daarvoor te kiezen. Maar dan moet men maar voor ogen houden, dat God bij de eindafrekening aan niemand zal vragen: hoeveel heb je verdiend? Heb je een mooie carrière gemaakt? Nee, dat heeft geen betekenis? Hij zal vragen: heb je je ingespannen om van je kinderen liefdevolle, gelovige en verantwoordelijke mensen te maken?
Ze hebben Jezus verschillende keren op de schouders willen nemen en koning willen maken. Dat was in de ogen van de wereld een schitterende carrière. Jezus is niet voor die verleiding bezweken. Hij ging de weg die God wijst, de weg van de dienende liefde, ook al voerde die langs het lijden en het kruis, lang de weg van de zelfverloochening. Alleen die weg komt op Pasen bij God uit. Amen.